Friday, June 13, 2008

ಫಿಫ್ಟಿ ಫಿಫ್ಟಿ


ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಮೊದಲ ನೋಟಕ್ಕೇ ಕೆಲವು ಹುಡುಗೀರು ಇಷ್ಟವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ ಈ ಮರ ಕೂಡ ನನಗೆ ಇಷ್ಟ ಆಯ್ತು. ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಫಿಫ್ಟಿ ಫಿಫ್ಟಿ ಅಂತ ಹೆಸರಿಟ್ಟೆ. ನಿಮಗೆ ಏನನ್ನಿಸುತ್ತದೋ ಬಲ್ಲವರಾರು. ಮೂರ್ತವೂ ಆಗಬಹುದು ಅದೇ ಅಮೂರ್ತವೂ ಆಗಬಹುದು. ಅಥವಾ ಎದೆಯ ಭಾವಕ್ಕೇ ಸಿಗದೇ ಹೋಗಬಹುದು. ಹೇಗೋ ಹಾಗೇ!
ನಿಮಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ಪಾಳುಬಾವಿ ಬಳಿಯ ಕಾಲುದಾರಿಯಲ್ಲಿನ ಒಂದು ನೆನಪು


ನನಗಿನ್ನೂ ಅದು ನೆನಪಿದೆ.

ನಾವು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬರುವಾಗ ನಡುವೆ ಒಂದು ಬಾವಿ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನೇನು ಯಾರೂ ಉಪಯೋಗಿಸ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪಾಳು ಬಾವಿ ಅಂತಾರಲ್ಲ ಆ ಥರದ್ದು. ಅದನ್ನ ದೆವ್ವದ ಬಾವಿ ಅಂತಾಲೂ ಕರೀತಿದ್ರು. ಅದರ ಎದೆ ಮೇಲೆ ಅಮಟೆ ಕಾಯಿ ಮರ... ನೇರಳೇ ಮರ... ಹೊಂಗೆ ಮರಗಳೆಲ್ಲ ಇದ್ವು. ಮೇನ್ ರೋಡ್ ಬಿಟ್ರೆ ಶಾಟರ್್ ಕಟ್ ಅಂತ ಬಹುತೇಕ ಮಂದಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದದು ಇದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ. ಹಾಗೇ ಹೋಗ್ತಾ ಬರ್ತಾ ಅಮಟೆ ಕಾಯಿ ಕಿತ್ಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪು ಕಾರ ಅದ್ಕಂಡು ತಿನ್ನೊ ಮಜಾ ಇದೆಯಲ್ಲ ಅದಕ್ಕೆ ಇವತ್ತಿನ ಯಾವ ತಿಂಡಿಯು ಸಮವಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಹುಣಸೇ ಹಣ್ಣಿಗೆ ಉಪ್ಪು ಕಾರ ಬೆರೆಸಿ ಅದನ್ನ ಉಂಡೆ ಮಾಡಿ ಕಡ್ಡಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಚೂರು ಚೂರೇ ಚೂರು ಚೂರೇ ತಿಂತಾ ಇದ್ವಲ್ಲ ಅದ್ನ ಇವತ್ತಿನ ಯಾವ ಲಾಲಿಪಪ್ ತಿಂದ್ರೆ ಸಿಗುತ್ತೆ? ಉರುಳಿಯನ್ನ ಬೇಯಿಸಿ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲ್ಲ ಏಲಕ್ಕಿ ಹಾಕಿ ಕುಟ್ಟಿ ಅವ್ವ ಮುದ್ದೆ ಗಾತ್ರ ಉಂಡೆ ಮಾಡಿ ಕೈ ತುಂಬಾ ಇಟ್ರೆ ಅದನ್ನ ತಿಂದಿದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಸು ಕರು ಹಾಕಲಿ ಎಮ್ಮೆ ಕರು ಹಾಕಲಿ ಮೊದ ಮೊದಲು ಗಿಣ್ಣಿನ ಹಾಲಿರುತ್ತಲ್ಲ ಅದನ್ನ ಕಲ್ಲು ಇಟ್ಟು ಹಬೆಯಲ್ಲೇ ಬೇಯಿಸಿ ಒಳ್ಳೆ ಕೇಕ್ ಥರ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ತಿದ್ಲಲ್ಲ ಅವ್ವ. ಅದರ ರುಚೀನೆ ಬೇರೆ ಇತ್ತು! ಅವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಅಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತೇನೋ. ಇವತ್ತಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಗಿಣ್ಣು ಅಂದ್ರೆ , ಉರುಳಿ ಕಾಳು ಅಂದ್ರೆ? ಹೂಂಹು ಅವರೆಲ್ಲ ಪಿಜ್ಜಾಗೆ ಮೊರೆ ಹೋದವರು... ಪೆಪ್ಸಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋದವರು... ಕುರ್ಕುರೆಗೆ ಮೊರೆ ಹೋದವರು. ಇರಲಿ.

ಈ ಬಾವಿ ಅಂತಂದನಲ್ಲ ಆ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ. ಒಂದ್ಸಾರಿ ನಾನು ಅಕ್ಕ ಇಬ್ಬರೂ ಅದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಇಸ್ಕೂಲ್ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬರ್ತಾ ಇದ್ವಿ. ಬಾವಿ ಹತ್ರ ಬರೋದಕ್ಕೂ ಅದೇನೋ ಬಾವಿ ಒಳಕ್ಕೆ ದಡ್ ಅಂತ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೂ ಸರಿ ಹೋಯ್ತು. ಅಕ್ಕ ಕಿಟಾರ್ ಅಂತ ಕಿರುಚಿದ್ಲು. ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ ನಾನೂ. ಇಬ್ಬರೂ ಅಲ್ಲಿ ಓಟಕಿತ್ತವರು ಮನೆಯ ಹೊಸ್ತಿಲ ತನಕ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ. ಅವ್ವ ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ಏನು ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರೆ ಹಿಂಗಿಂಗಾಯ್ತು ಅಂದ್ವಿ. ಅಪ್ಪ ಅವ್ವ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಬರಬೇಡಿ. ಅಲ್ಲಿ ದೆವ್ವ ಇದೆಯಂತೆ ಅಂತ ನಾನು ಹೇಳಿರಲಿಲ್ವಾ? ಅಂತೆಲ್ಲ ಗದರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ನಮಗೆ ಇನ್ನೂ ಭಯ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಬ್ಬರೂ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಜ್ವರ ಬಂದು ಮಲಗಿದ್ವಿ. ಮಾರಮ್ಮನ ದೇವಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಕರ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗಿ ತಾಯ್ತಾ ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ರು. ಕೆಂಪು ನೀರ್ ತೆಗದ್ರು... ಅದ್ಯಾವುದೋ ದೇವರ ದೂಳ್ತಾ ಹಚ್ಚಿದ್ರು...ತಡೆ ಹೊಡಿಸಿದ್ರು... ಕೊನೆಗೆ ಒಂದ್ ದಿನ ಜ್ವರ ಬಿಡ್ತು.ಆದ್ರೆ ಅಲ್ಲಿ ದೆವ್ವ ಆಗಿದ್ದು ಯಾರು? ಅನ್ನೋದು ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ ಬಿಡದೇ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು.ಆ ದೆವ್ವ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲ. ತುಂಬಾ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿದ್ದಳು. ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸು ಆಕೀದು. ಮದುವೆ ಆಗಿ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಆಗಿತ್ತಂತೆ. ಗಭರ್ಿಣಿ ಬೇರೆ. ಗಂಡ ದಿನ ಕುಡಿದು ಬಂದು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡೋನಂತೆ. ಹೊಡೆಯೋನಂತೆ. ಗಂಡನ ಹೊಡೆತ ತಾಳಲಾರದೇ ಬೇಸತ್ತು ಆ ಬಾವಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸತ್ತೋದ್ಲಂತೆ. ಆ ಮೇಲೆ ಆಕೆ ಸೇಡಿನಿಂದ ಗಂಡನನ್ನೂ ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ್ಲಂತೆ. ಈಗಲೂ ಅಮಾಸೆ ಹುಣ್ಣಿಮೆಗೆ ಆ ಬಾವಿ ಹತ್ರ ಆಕೆ ಕೂತ್ಕಂಡು ಸರಿ ರಾತ್ರೀಲಿ ಅಳ್ತಾಳಂತೆ...ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದಮೇಲೂ ಆ ಬಾವಿ ಕಡೆ ಹೋಗೋ ಗುಂಡಿಗೆ ಯಾರಿಗಿರುತ್ತೆ.ಆಮೇಲಿಂದ ಏನಿದ್ರೂ ನಮ್ದು ಮೇನ್ ರೋಡೇ.ಹೊಲದ ಮೇಲೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬರುವಾಗ ತಿಂತಿದ್ದ ಹಾಲು ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಕಾಚಕ್ಕೀ, ಮುಸುಕಿನ ಜೋಳ.. ಹಸಿ ಹಸೀ ಹೆಸರು ಕಾಳು... ಹತ್ತಿ ಹಣ್ಣು ಎಲ್ಲಾ ಆಗಾಗ್ಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ.

ಜೊತೆಗೆ ಈ ದೆವ್ವದ ಘಟನೆಯೂ.


Thursday, June 12, 2008

...ದಿ ನ್ಯೂಸ್


ಅವತ್ತಿನದು ಎಂದಿನಂತೆ ಮತ್ತೊಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ.

ಸಣ್ಣಗೆ ಮೈ ಹಿಂಡುತ್ತಿತ್ತು ಚಳಿ. ಸೋಮಾರಿ ಸೂರ್ಯ ಇನ್ನೂ ಎದ್ದಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನಿಯಾನ್ ದೀಪಗಳು ನಿಂತಲ್ಲೇ ತೂಗಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಇಳಾಳನ್ನು ಹಿಂದೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಪಲ್ಸರ್ನ ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಗೆ ಒದ್ದ ಸಮಯ್. ಅದು ಬುಸುಗುಡುತ್ತಾ ಓಡತೊಡಗಿತು. ಹಾರಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಪಲ್ಲು ಮೇಲೆ ಹುಸಿ ಮುನಿಸು ತೋರಿಸಿ ತನ್ನ ಮೃದು ಮಧುರ ಬಲಗೈಯ್ಯನ್ನ ಸಮಯ್ನ ಭುಜದ ಮೇಲಿಟ್ಟಳು ಇಳಾ. ಹುಡುಗ ಥ್ರಿಲ್ ಆಗಿ ಹೋದ. ಬೈಕ್ನ ಸ್ಪೀಡೋಮೀಟರ್ ಎಂಬತ್ತರ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಜಕರ್್ ಹೊಡೆಯತೊಡಗಿತು.

ಅದು ಅವಳ ಆಸೆ. ತನ್ನ ಹುಡುಗ ಒಂದು ಬೈಕ್ ತೆಗೋಬೇಕು... ಅದರಲ್ಲ್ಲಿ ನಾನು ಹಿಂದೆ ಅವನನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅಪ್ಪಿ ಕುಳಿತು ಊರೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅಪ್ಪನ ಹತ್ತಿರ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿ ಹಣ ಪಡೆದು ಡೌನ್ ಪೇಮೆಂಟ್ ಮಾಡಿ ಕಣ್ಣ ಕಪ್ಪಗಿನ ಪಲ್ಸರ್ ಕೊಡಿಸಿದ್ದಳು. ತನಗೆ ಅಪ್ಪ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಪಾಕೆಟ್ ಮನಿಯಲ್ಲೇ ಉಳಿಸಿ ಅವನ ಇಎಮ್ಐ ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದಳು. ಯಾಕೆ ಇದೆಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನನ್ನ ಕನಸಿನ ರಾಜಾ. ನೀನು ಬೈಕ್ ಮೇಲೆ ಕೂತ್ಕಂಡ್ರೆ ರಾಜನಂಗಿರ್ತೀಯ ಗೊತ್ತಾ? ನನಗೆ ನೀನು ಅಂದ್ರೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟ ಅಂದ್ನಲ್ಲ, ಸುಮ್ನೆ ತಗೋ ಅಂದಿದ್ದಳು. ಸಮಯ್ ಕಣ್ಣುತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಬೈಕ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮೊದಲ ದಿನವೇ ಅದರ ಹೊಟ್ಟೆತುಂಬಾ ಪೆಟ್ರೊಲ್ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಇಬ್ಬರೂ ಇಡೀ ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು ಸುತ್ತುಹಾಕಿದ್ದರು. ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಬೈಟೂ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದಿದ್ದರು. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ಚಂದಕ್ಕೆ ಓಡಿಸ್ತೀ ಕಣೋ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಪೀಡ್ ಜಾಸ್ತಿ. ನಾನಿದೀನಲ್ಲ ಅದಕ್ಕಾ? ಅಂತ ಅವನ ಕೆನ್ನೆ ಗಿಂಡಿದ್ದಳು.. ಅದು ಇಳಾ ಪಾಲಿನ ಹ್ಯಾಪಿಯೆಸ್ಟ್ ಡೇ! ಇವನದೂ.

ಇವತ್ತೂ ಅದೇ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಪಲ್ಲು ಸರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಳಲ್ಲ ಇಳಾ... ಅವಳ ಎದೆಯೊಳಗೇ ಎಂಥದೋ ಸಂತಸ ಜೀಕತೊಡಗಿತು. ನೀನು ಎಂಥ ಚಂದಕ್ಕಿದ್ದೀಯ ಗೊತ್ತಾ ಹುಡುಗ. ನಿನ್ನನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿದರೆ ಹಾಗೇ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಗದೊಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಾತಾಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಅಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೇ ಎದೆಗಾನಿಸಿಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನೇ ಕೂರಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನಿಜ್ಜ ಹೇಳ್ಲ, ನೀನು ಏನಾದರೂ ಹೀರೋ ಆಗಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಹುಡುಗಿಯರ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ನೀನೇ ಇದ್ದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೇ ಕಣೋ! ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಥ್ಯಾಂಕ್ ಗಾಡ್! ಅಂತ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗುಡಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಎನಿಮಿ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಅಡ್ಡ ಬಂತು.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬೈಕ್ ಸಣ್ಣದೊಂದು ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ ರೊಂಯ್ ಅಂತ ಸದ್ದುಮಾಡುತ್ತಾ ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿತು. ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತ ಇಳಾ 'ಆಹ್' ಅಂತ ಉದ್ಘರಿಸಿದಳೋ ಇಲ್ಲವೋ ಇನ್ನೇನು ಬಿದ್ದೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೇನೋ ಅನ್ನೋ ಭಯದಿಂದ ಅವನ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಆತುಕೊಂಡಳು.

ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕಣೋ ಭಯವಾಗುತ್ತೇ?ಹೌದಾ. ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ ಚಿನ್ನ. ಈ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ತೆಗೀ. ಯಾಕೋ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸೋದಕ್ಕೇ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ ಅಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಿರುಗಿ. ಯಾಕೋ...? ಭಯವಾಗ್ತಾ ಇದೆ ಅಂದ್ಯಲ್ಲ ಚಿನ್ನ. ಹೇಗಿದ್ರೂ ನನಗೆ ಅದು ಇರಿಟೇಟ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೆ. ನೀನೇ ಹಾಕ್ಕೋ. ಆದ್ರೇ ಬೇಗ ತೆಗೀ ಅಂದ.ಇಳಾ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ತೆಗೆದು ಅದರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಲೆ ತೂರಿಸಿಕೊಂಡಳು.

ಆ ಗಳಿಗೆಗಿನ್ನೂ ಎರಡು ಸೆಕೆಂಡ್ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ಸೌಂಡ್.
***
ಮಾರನೇ ದಿನ ಪೇಪರ್ನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊಂದು ನ್ಯೂಸ್ ಹೀಗಿತ್ತು.ಬ್ರೇಕ್ ಫೇಲ್ಯೂರ್ ಆದದ್ದು ಗೊತ್ತಾದ ಕೂಡಲೇ ಹುಡುಗ ತನ್ನ ಹುಡುಗಿಯಾದರೂ ಬದುಕಿಕೊಳ್ಳಲೀ ಅನ್ನೋ ಆಸೆಯಿಂದ ತಾನು ಹಾಕಿದ್ದ ಹೆಲ್ಮೆಟ್ ಅವಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ.